Einde vrijwilligerswerk
Door: Relinda
Blijf op de hoogte en volg Relinda
01 April 2016 | Indonesië, Balikpapan
Zaterdag was een aardig goed feestje. Ik weet niet wat het was, het eten, de indonesische chips van de markt of toch de alcohol maar ik heb 's nachts even de wc geknuffeld. De volgende dag voel ik me toch wel aardig goed en we gaan met z'n allen naar Balikpapan inkopen doen. Een doe-het-zelf zaak, supermarkt, toeristische markt en een groot winkel centrum komen aan bod met een lunch in een restaurant met uitzicht op zee. En eigenlijk zijn we allemaal erg blij dat er ook "westers" eten op het menu staat na een week lang 2x per dag de keuze te hebben uit rijst, kip, vis en groente. De spaghetti carbonara gaat er dan ook erg goed in. In tegenstelling tot de nachtmarkt of onze boottrip worden we nu niet steeds met 'bule' (westerling) nageroepen of foto's van ons gemaakt. Op de terug weg stoppen we nog even bij de Holland bakery en behalve de naam en de windmolen op het dak is er verder niks Hollands te vinden. En bij het diner hebben we vandaag opeens ook de keuze uit spaghetti dan wel met een soort van Chili saus met kleine stukjes aardappelen erin maar ach het is even iets anders dan rijst en ze doen hun best.
Op maandag starten we weer met de kooien schoonmaken en we krijgen te horen van 1 van de orangoetans nog even geen eten en drinken mag. Hij heet pàpà en hij zal die ochtend onder narcose gebracht worden om helemaal nagekeken te worden en dat er speeltjes in de kooi opgehangen kunnen worden. Want er hangt namelijk helemaal niks en hij ziet er ook wel depressief uit. Zit altijd maar in een hoekje of voor de tralies met weinig activiteit wat somber voor zich uit te staren.
Als Jill en ik met water aan spelen zijn met de orangoetans genaamd Laura en Juni, zien we echt iets geweldigs tenminste dat vinden wij. Jill spuit water in de kooi en Juni begint haar handen ermee te wassen daarna haar armen en gezicht en dan ook hoofd en haren. Dat ziet er uit als een gewone wasbeurt. Niet alle orangoetans doen dat, de meeste laten het alleen bij handen en armen. Maar dat gaat Juni zich ook van onder wassen en een goeie wasbeurt ook. Als ze klaar is maakt ze echt een soort van vreugde dans door de kooi.
Als we bijna klaar zijn met alle kooien krijgen we te horen dat we op moeten schieten want de dokters zijn er. Alleen Anja en Felix mogen er als vrijwilligers bij aanwezig zijn omdat zij de spullen gaan ophangen terwijl de artsen hem nakijken en bloed afnemen. Ik moet zeggen dat ik toch wel heel erg jaloers ben. Narcose bij een orangoetan, dit had ik graag willen zien maarja je kan niet alles hebben in het leven. Wij gaan dus maar verder enrichment maken en later die ochtend leggen we nog een hand op de inrichting van de nieuwe verblijven. Nadat we in de middag terug zijn van onze gember hakken gaan we nog even bij pàpà kijken en krijgt hij natuurlijk ook wat. Hij lijkt al een stuk vrolijker en geniet erg van zijn bladeren. Daarna nog even de sunbears kokosnoten geven. Heel mooi om te zien hoe vindingrijk ze zijn om ze open te krijgen.
Op dinsdag stast er een forest trip op de planning. In overleg gaan we de canopy walk doen en gaan we naar een waterval waar we dan ook kunnen zwemmen. De canopy walk duurt een half uur en moet zeggen dat ik er meer van verwacht had. Nadat we de meegenomen lunches van de lodge (chicken sandwiche) hebben opgegeten gaan we opweg naar de waterval. Het is een eindje rijden vanaf de canopy walk. En nadat we een zand weg zijn ingeslagen wordt die weg ook steeds smaller en is het steeds moeilijker begaanbaar. Toch lukt het, nadat er met een machete zoveel mogelijk groen voor de auto aan wordt weggehakt, om zo dicht bij mogelijk te komen. De rest moet per voet over een zandweg en door de forest heen, heuvel op en af. Na zo'n 2 a 3 kilometer zijn we dan bij de waterval aangekomen. Alhoewel het een erg kleine is, is een duik in het water toch wel erg welkom en geniet ik er erg van. Na dit tripje gaan we weer terug naar de lodge en zoals bijna elke avond wordt dat gespendeerd aan eten en poolen. En ook kijk ik op de site van the great project naar andere projecten die ik evt zou kunnen doen want dit is toch wel een erg leuke ervaring.
De samba lodge waar ik verblijf staat op een plek wat eerst helemaal kaal was. Geen stukje regenwoud was er te vinden door branden en door de houtindustrie. De Nederlander Willie Smits heeft de BOS foundation opgericht en heeft bos geplant. Er staat nu ongeveer 200 hectare aan bos. De lodge waar ik verblijf is een eco lodge. Water zuivering doen ze zelf en het heeft veel werkgelegenheid gegeven voor de mensen in samboja en Balikpapan. Ik moet ook zeggen dat ik naast Kate en een dame die bij de forest school werkt ik geen enkele westerling zie. Ook hebben ze de gelegenheid om zelf branden te blussen. Ze vangen orangoetans op met als doel dat ze terug gaan het regenwoud in. Daarom is er ook forest school. Er zijn er 3 en de orangoetans worden klaar gestoomd om weer voor zichzelf te kunnen zorgen. Een baby blijft het 1e jaar tegen de borst van de moeder. En blijft zo'n 7 a 8 jaar samen met de moeder. Net als mensen moet de baby alles geleerd worden. En leren ze dat in de natuur van hun moeder. Maar jammer genoeg worden de baby's gevangen genomen nadat de moeder dood geschoten is en als huisdier of toeristische atractie gebruikt. Bij de forest school wordt ze geleerd hoe voedsel te zoeken en nesten te bouwen enz maar ook dat ze bang voor mensen horen te zijn. De BOS foundation heeft nu 200 orangoetans helaas kunnen ze niet allemaal meer terug de natuur in maar wordt ze op samboja lestradi een zo goed mogelijk leven gegeven.
De dag erna staat bomen planten op de planning. Elk jaar zijn er wel bosbranden en dat moet weer aangeplant worden. De BOS foundation kweekt ze zelf. Ze maken compost van de resten voedsel en ontlasting van de dieren. De meeste zaden halen ze uit het regenwoud en wat er niet is dat wordt gekocht. We halen ruim 200 bomen op die nu 8 maanden oud zijn. Als we op de plek aankomen wordt ons verteld in welke richting de bomen moeten komen, hoe ver uit elkaar en hoe groot we de gaten moeten maken. We planten snel groeiende bomen en pas later komen de bomen die wat langzamer groeien. De plek waar het gebeurd ziet er inderdaad erg somber en kaal uit. En de bomen die er nog staan zijn dood. De taken worden verdeeld. 2 gaan de plekken 'schoonmaken' 2 maken de gaten en 2 planten de bomen en later wisselen we qua taken. Het is hard werken en zweet zo erg dat het zelfs uit mn kleren drupt. Gelukkig is Sam de reddende engel met mijn waterfles in zijn broekzak en zorgt ervoor dat ik genoeg te drinken krijg. Na ongeveer 3 uur hebben we rond de 150 bomen gepland. Het klinkt aardig wat maar als je ziet wat er nog allemaal moet zijn ze nog wel maanden bezig voordat het weer aangeplant is. Toch geeft het wel een goed gevoel om een stukje regenwoud weer te hebben bijgepland. Na het planten gaan we lunchen en gaat het ook keihard regenen, de bomen krijgen in ieder geval gelijk water. In de middag hakken we weer gember om aan de orangoetans te geven. En hoewel het wat nattig is door de regen ben ik blij dat er dit keer niet zoveel rode mieren zijn.
Donderdag m'n laatste werkdag. En start met de kooien schoonmaken. Omdat alles de laatste keer is probeer ik er extra van te genieten en blijven we even extra lang om 'afscheid' te nemen van ze. Als we er klaar mee zijn maken we nog wat enrichment voor ze. Dit keer zaden en jam verstopt in tijdschriften of jutte zak waarna ze daarna erg stevig met touw dicht geknoopt worden om het moeilijk voor ze te maken. Ook brengen we nog even een bezoek aan het baby huis. Waar ze van ons dragonfruit ijs krijgen. Jawel door ons gemaakt. Het is echt zo bijzonder om tussen de spelende kleintjes te zitten. Ook Sandra, de kleinste van allemaal, laat zich weer van haar mooiste kant zien. Daarna geven we de orangoetans onze in elkaar geknutselde enrichment en is het tijd voor lunch. Na de lunch nemen we een kijkje in de clinic. Bijna alle medicatie die gebruikt wordt is ook de medicatie dat bij mensen gebruikt wordt. De hypnotica die ze krijgen via de verdovingspijl zijn ketamine en midazolam en de damp waarmee ze werken is isofluraan. Bijna alles is hetzelfde ook de maten tubes die er gebruikt worden. Er zit op dit moment een orangoetan van 4 jaar in de clinic in quarantaine. Hij is met stokken geslagen op het hoofd, wat ook nog erg goed te zien is. Ik praat nog even met de arts van de clinic over anesthesie en daarna gaan we de middag verder besteden aan het werken in de nieuwe verblijven. Jill en ik zijn inmiddels een goed team geworden in het maken van de hangmatten. En dan zit er om 16 u toch echt m'n laatste werkdag erop. De auto haalt ons weer op. Maar omdat het erg geregend heeft tijdens ons werk in de nieuwe verblijven is de weg (zand/klei weg met erg veel gaten erin) erg glad en de auto glijd alle kanten op. Gelukkig komen we heel aan bij de lodge.
Kate zorgt nog voor ijs als toetje bij het eten en na het eten staat er een video op ons te wachten gemaakt door Wiwik. Een filmpje met foto's van de afgelopen 2 weken van ons. Echt heel erg leuk. Daarna onze laatste Pool competitie en dan zit ook de laatste avond erop.
Vanmorgen toch wel een emotioneel afscheid van Anja en Felix die als eerste weggaan. En na m'n laatste tochtje in de boot om de orangoetans te voeren zit ook om 10u mijn tijd erop. Het afscheid is heel dubbel, zou graag nog blijven maar ga nu ook weer andere leuke dingen doen. Ik heb een fantastische tijd gehad en een heel bijzondere ervaring rijker. Iedereen was bijzonder aardig zowel alle werknemers als de vrijwilligers en natuurlijk Kate, Sam en Wiwik.
Nu is het tijd om naar sulawesi te gaan en ben ik weer alleen.
Op maandag starten we weer met de kooien schoonmaken en we krijgen te horen van 1 van de orangoetans nog even geen eten en drinken mag. Hij heet pàpà en hij zal die ochtend onder narcose gebracht worden om helemaal nagekeken te worden en dat er speeltjes in de kooi opgehangen kunnen worden. Want er hangt namelijk helemaal niks en hij ziet er ook wel depressief uit. Zit altijd maar in een hoekje of voor de tralies met weinig activiteit wat somber voor zich uit te staren.
Als Jill en ik met water aan spelen zijn met de orangoetans genaamd Laura en Juni, zien we echt iets geweldigs tenminste dat vinden wij. Jill spuit water in de kooi en Juni begint haar handen ermee te wassen daarna haar armen en gezicht en dan ook hoofd en haren. Dat ziet er uit als een gewone wasbeurt. Niet alle orangoetans doen dat, de meeste laten het alleen bij handen en armen. Maar dat gaat Juni zich ook van onder wassen en een goeie wasbeurt ook. Als ze klaar is maakt ze echt een soort van vreugde dans door de kooi.
Als we bijna klaar zijn met alle kooien krijgen we te horen dat we op moeten schieten want de dokters zijn er. Alleen Anja en Felix mogen er als vrijwilligers bij aanwezig zijn omdat zij de spullen gaan ophangen terwijl de artsen hem nakijken en bloed afnemen. Ik moet zeggen dat ik toch wel heel erg jaloers ben. Narcose bij een orangoetan, dit had ik graag willen zien maarja je kan niet alles hebben in het leven. Wij gaan dus maar verder enrichment maken en later die ochtend leggen we nog een hand op de inrichting van de nieuwe verblijven. Nadat we in de middag terug zijn van onze gember hakken gaan we nog even bij pàpà kijken en krijgt hij natuurlijk ook wat. Hij lijkt al een stuk vrolijker en geniet erg van zijn bladeren. Daarna nog even de sunbears kokosnoten geven. Heel mooi om te zien hoe vindingrijk ze zijn om ze open te krijgen.
Op dinsdag stast er een forest trip op de planning. In overleg gaan we de canopy walk doen en gaan we naar een waterval waar we dan ook kunnen zwemmen. De canopy walk duurt een half uur en moet zeggen dat ik er meer van verwacht had. Nadat we de meegenomen lunches van de lodge (chicken sandwiche) hebben opgegeten gaan we opweg naar de waterval. Het is een eindje rijden vanaf de canopy walk. En nadat we een zand weg zijn ingeslagen wordt die weg ook steeds smaller en is het steeds moeilijker begaanbaar. Toch lukt het, nadat er met een machete zoveel mogelijk groen voor de auto aan wordt weggehakt, om zo dicht bij mogelijk te komen. De rest moet per voet over een zandweg en door de forest heen, heuvel op en af. Na zo'n 2 a 3 kilometer zijn we dan bij de waterval aangekomen. Alhoewel het een erg kleine is, is een duik in het water toch wel erg welkom en geniet ik er erg van. Na dit tripje gaan we weer terug naar de lodge en zoals bijna elke avond wordt dat gespendeerd aan eten en poolen. En ook kijk ik op de site van the great project naar andere projecten die ik evt zou kunnen doen want dit is toch wel een erg leuke ervaring.
De samba lodge waar ik verblijf staat op een plek wat eerst helemaal kaal was. Geen stukje regenwoud was er te vinden door branden en door de houtindustrie. De Nederlander Willie Smits heeft de BOS foundation opgericht en heeft bos geplant. Er staat nu ongeveer 200 hectare aan bos. De lodge waar ik verblijf is een eco lodge. Water zuivering doen ze zelf en het heeft veel werkgelegenheid gegeven voor de mensen in samboja en Balikpapan. Ik moet ook zeggen dat ik naast Kate en een dame die bij de forest school werkt ik geen enkele westerling zie. Ook hebben ze de gelegenheid om zelf branden te blussen. Ze vangen orangoetans op met als doel dat ze terug gaan het regenwoud in. Daarom is er ook forest school. Er zijn er 3 en de orangoetans worden klaar gestoomd om weer voor zichzelf te kunnen zorgen. Een baby blijft het 1e jaar tegen de borst van de moeder. En blijft zo'n 7 a 8 jaar samen met de moeder. Net als mensen moet de baby alles geleerd worden. En leren ze dat in de natuur van hun moeder. Maar jammer genoeg worden de baby's gevangen genomen nadat de moeder dood geschoten is en als huisdier of toeristische atractie gebruikt. Bij de forest school wordt ze geleerd hoe voedsel te zoeken en nesten te bouwen enz maar ook dat ze bang voor mensen horen te zijn. De BOS foundation heeft nu 200 orangoetans helaas kunnen ze niet allemaal meer terug de natuur in maar wordt ze op samboja lestradi een zo goed mogelijk leven gegeven.
De dag erna staat bomen planten op de planning. Elk jaar zijn er wel bosbranden en dat moet weer aangeplant worden. De BOS foundation kweekt ze zelf. Ze maken compost van de resten voedsel en ontlasting van de dieren. De meeste zaden halen ze uit het regenwoud en wat er niet is dat wordt gekocht. We halen ruim 200 bomen op die nu 8 maanden oud zijn. Als we op de plek aankomen wordt ons verteld in welke richting de bomen moeten komen, hoe ver uit elkaar en hoe groot we de gaten moeten maken. We planten snel groeiende bomen en pas later komen de bomen die wat langzamer groeien. De plek waar het gebeurd ziet er inderdaad erg somber en kaal uit. En de bomen die er nog staan zijn dood. De taken worden verdeeld. 2 gaan de plekken 'schoonmaken' 2 maken de gaten en 2 planten de bomen en later wisselen we qua taken. Het is hard werken en zweet zo erg dat het zelfs uit mn kleren drupt. Gelukkig is Sam de reddende engel met mijn waterfles in zijn broekzak en zorgt ervoor dat ik genoeg te drinken krijg. Na ongeveer 3 uur hebben we rond de 150 bomen gepland. Het klinkt aardig wat maar als je ziet wat er nog allemaal moet zijn ze nog wel maanden bezig voordat het weer aangeplant is. Toch geeft het wel een goed gevoel om een stukje regenwoud weer te hebben bijgepland. Na het planten gaan we lunchen en gaat het ook keihard regenen, de bomen krijgen in ieder geval gelijk water. In de middag hakken we weer gember om aan de orangoetans te geven. En hoewel het wat nattig is door de regen ben ik blij dat er dit keer niet zoveel rode mieren zijn.
Donderdag m'n laatste werkdag. En start met de kooien schoonmaken. Omdat alles de laatste keer is probeer ik er extra van te genieten en blijven we even extra lang om 'afscheid' te nemen van ze. Als we er klaar mee zijn maken we nog wat enrichment voor ze. Dit keer zaden en jam verstopt in tijdschriften of jutte zak waarna ze daarna erg stevig met touw dicht geknoopt worden om het moeilijk voor ze te maken. Ook brengen we nog even een bezoek aan het baby huis. Waar ze van ons dragonfruit ijs krijgen. Jawel door ons gemaakt. Het is echt zo bijzonder om tussen de spelende kleintjes te zitten. Ook Sandra, de kleinste van allemaal, laat zich weer van haar mooiste kant zien. Daarna geven we de orangoetans onze in elkaar geknutselde enrichment en is het tijd voor lunch. Na de lunch nemen we een kijkje in de clinic. Bijna alle medicatie die gebruikt wordt is ook de medicatie dat bij mensen gebruikt wordt. De hypnotica die ze krijgen via de verdovingspijl zijn ketamine en midazolam en de damp waarmee ze werken is isofluraan. Bijna alles is hetzelfde ook de maten tubes die er gebruikt worden. Er zit op dit moment een orangoetan van 4 jaar in de clinic in quarantaine. Hij is met stokken geslagen op het hoofd, wat ook nog erg goed te zien is. Ik praat nog even met de arts van de clinic over anesthesie en daarna gaan we de middag verder besteden aan het werken in de nieuwe verblijven. Jill en ik zijn inmiddels een goed team geworden in het maken van de hangmatten. En dan zit er om 16 u toch echt m'n laatste werkdag erop. De auto haalt ons weer op. Maar omdat het erg geregend heeft tijdens ons werk in de nieuwe verblijven is de weg (zand/klei weg met erg veel gaten erin) erg glad en de auto glijd alle kanten op. Gelukkig komen we heel aan bij de lodge.
Kate zorgt nog voor ijs als toetje bij het eten en na het eten staat er een video op ons te wachten gemaakt door Wiwik. Een filmpje met foto's van de afgelopen 2 weken van ons. Echt heel erg leuk. Daarna onze laatste Pool competitie en dan zit ook de laatste avond erop.
Vanmorgen toch wel een emotioneel afscheid van Anja en Felix die als eerste weggaan. En na m'n laatste tochtje in de boot om de orangoetans te voeren zit ook om 10u mijn tijd erop. Het afscheid is heel dubbel, zou graag nog blijven maar ga nu ook weer andere leuke dingen doen. Ik heb een fantastische tijd gehad en een heel bijzondere ervaring rijker. Iedereen was bijzonder aardig zowel alle werknemers als de vrijwilligers en natuurlijk Kate, Sam en Wiwik.
Nu is het tijd om naar sulawesi te gaan en ben ik weer alleen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
