Bunaken en Tangkoko nat park

Na een nacht doorgebracht te hebben in Manado ga ik de volgende ochtend al vroeg naar de haven met de public car. Een klein blauw busje, met het lijkt kinder stoelen waar ik opgevouwen in zit incl backpack. In de haven aangekomen hoor ik dat de boot helemaal niet 's ochtends vroeg vertrekt (zoals ze zeiden in het hotel) maar pas 's middags. ik zou dan dus 5 uur moeten wachten. Andere optie is met een charter boot at wel een stuk duurder is. Toch besluit ik maar omdat te doen want 5 uur wachten of rond lopen ddor de stad met mijn backpack op mijn rug zie ik ook niet zo zitten en wil nu wel naar het strand. Ongeveer 45 min later kom ik aan op bunaken. Nog een leuke bijkomstigheid van de charter boot id dat hij me afzet bij de cottage waar ik heb geboekt. Bij de cottage zitten zit alleen nog een Italiaans stel die een dag erder vertrekkendan ik. huur een duikbril, snorkel en flippers en ga gelijk een kijkje onderwater nemen. Het water is zo helder hier dat je eigenlijkniet eens een duikbril nodig hebt maarja het is toch net even iets leuker. Erg ver durf ik dan weer niet ant er staat wel een stroming. Die middag ga ik naar het resort ernaast om mijn 1e duik te regelen. De eigenaar is toevallig nederlands en ik vermaak me daar best die middag. Wordt ook uitgenodigd voor het eten maar aangezien er op mijn verblijf echt voor 3 personen gekookt wordt gekookt vind ik dat ik dat niet kan maken, alhoewel de pasta en salade er wel erg lekker uitzien. voor mij wordt het dus gewoon weer rijst met groente en tofu. Aangezien de Italianen al vroeg naar hun hutje gaan nodigt Gi (de eigenaar) me uit om bij hem en zijn vrienden te komen zitten. Er staan wat muziekinstrumenten en ik vraag of ze dat kunnen bespelen. Er worden gelijk stoelen neer gezet en de rest van de avond spelen ze muziek en zingen ze. De meeste zijn in het indonesisch maar af en toe zingen ze in het engels en dan moet ik ook van hun meezingen. Ze drinken allemaal een mix van cola en palmwijn, wat ze mij ook laten proeven en van hun mee moet drinken. en eerlijk gezegd vind ik het niet te zuipen maar dat wordt met een lach en ''please'' weggewuifd dus besluit ik maar om zeer langzaam te drinken. Tegen 12 hou ik het maar voor gezien aangezien ik de volgende ochtend ga duiken.

die ochtend moet ik me om 8.30 melden om mijn uitrusting te passen en rond 9 vertrekt de boot. We beginnen op een ''makkelijke'' plek. Nadat we in het water liggen gaan we naar beneden maar merk al snel dat ik moeite heb met het klaren van mijn oren. Het doet gruwelijk veel pijn dus moet erg langzaam naar beneden. Als ik over de grens van 10-12 meter ben heb ik er geen last meer van. Na ongeveer 20 min heb ik dan eindelijk de 20 meter bereikt. Het is erg mooi daar onder water. Kleurige koralen en vissen. Na 40 min is het weer tijd om naar boven te gaan maar boven water heb ik toch wel hevige oorpijn en weet ik niet of ik wel voor een 2e duik zal gaan die ochtend. Ferdinand (de eigenaar) geeft me pcm en ibuprofen en even later zakt de pijn. Ik waag het er nog een keer op. Dit keer duiken we op een plek waar veel schildpadden zitten. en weer heb ik heel veel moeite met klaren, zo erg dat ik niet echt kan genieten van wat ik daar zie en het liefst naar boven wil. Na ongeveer 20 min zit ik dan weer op de 18 meter en gaat het goed. Op dat moment ben ik me meer bewust van wat ik zie en kan ik ook weer wat meer genieten van de schildpadden, vissen (oa nemo en dora), hele kleine zeepaardjes en koraal. Eenmaal weer op de boot begin ik me erg misselijk te voelen en ben dan ook erg blij als we weer terug zijn en ik van de boot af kan. Erwordt me gevraagd of ik de olgende dag weer mee ga maar daar moet ik even over nadenken. Maar na en lunch en een powernap in de hangmat voel ik me eigenlijk wel weer goed. De Nederlandse joyce komt op me af lopen en vraagt me om wat te gaan drinken. bij haar verblijf is geen internet dus kwam ze naar jonaths. zij is al een half jaar aan het reizen en al een maand in sulawesi dus ik vraag haar voor de nodige tips. Hoor van haar dat het Lore lindu park wel 10 met een bus is net al Tana Toraja waar ik naar toe wilde. Het geeft me wat twijfels over het lore lindu park omdat ik ook alleen maar lees dat een gids daar best duur is. Joyce nodigt me uit om 's avonds naar haar toe te komen want de eigenaarbij haar zou wat vrienden uit nodigen om muziek te maken en het zou maar 10 min lopen zijn. Dus na het eten ga ik die kant maar op maar in het donker is het toch net even iets langer dan 10 min. De weg bestaat uit zand of dan wel verhard maar met heel veel gaten in de weg en er is geen verlichting uiteraad. Schijnend met een zaklamp kom ik halverwege iemand tegen die ik de weg vraag. Hij is zo vriendelijk om met me mee te lopen. daar aan gekomen ontmoet ik een stel uit rotterdam, een duiter en een franse. al snel beginnen ze met spelen en we hebben een erg leuke avond. Krijg van Joyce nog een paar adresjes van waar zij verbleven heeft en neem dan afscheid want joyce vertrekt de volgende dag weer. als ons feest voorbij is regelt de eigenaar iemand met een scooter die me weer bij jonaths afzet. Als ik terug ben zit er nog een vriend van Gi en hij vraagt of ik een leuke avond heb gehad bij Lorenzo. Nadat ik hem vragend aankijk zegt hij dat de tamtam snel gaat en iedereen elkaar kent op het eiland. Hmm ik word dus in de gaten gehouden...

Om dat ik toch maar had beslotenom nog een keer mee te gaan duiken zit ik weer om 9u op de boot. dit keer met pcm en ibuprofen vooraf want dat zou moeten helpen aldus Ferdinand. Het gaat inderdaad stukken beter dan de dag ervoor en ben in zowaar 7 min op de 20 meter. Dit keer zien we in de 1e duik ook een haar, dan wel een kleintje en ver weg maar ach heb er dan wel 1 gezien. In de 2e duik zien we weer schildpadden en gaan we langs een muur van koraal. Als ik terug ben zie ik dat ik toch wel aardig verbrand ben en dat na 30 min op het dek gezeten te hebben terwijl het bewolkt was. Die middag ga ik snorkelen met de duikgids en nog 2 anderen. Bij het avond eten zegt een vriend van Gi me dat ze die avond weer gaan speen omdat het mijn laatste avond is. mijn avond wordt dus weer goed gevuld. De heren maken zich toch wel zorgen over mijn verbrandingen en 1 van hen haalt illegaal aloe vera uit de tuin van zijn zus. Het zou moeten helpen dat je dat erop smeer maar helaas heeft dat niet het gewenste effect. de volgende ochtend sta ik vroeg op want er gaat maar 1x per dag een boot naar Manado en die gaat in de ochtend. Van gi mag ik niet gaan lopen en hij regelt iemand die mij naar het strand brengt met de scooteer en zelf komt hij rachteraan met mijn backpack. op het strand aangekomen stap ik in een houten bootje wat naar een grotere boot gaat. Het houten bootje gat een paar keer op en neer om iedereen op te halen.

In Manado aangekomen staat de chauffeur al klaar die me naar het Tangkoko park brengt. Het is ongeveer 2 uur rijden. daar aangekomen zegt de gids dat het misschien beter is om de volgende dag 2 tours te doen. 1 in de ochtend en 1 in de avond speciaal voor het spookdiertje. Ik ben daar verder alleen dus iik heb een prive gids.
De dag erna sta ik vroeg op want we gaan al om 6u het regenwoud in. Het is een tocht van 4 uur en we zien de kuskus, een uil, papegaai, zwarte makaak, 2 soorten ijsvogels, horn bill, en nog veel meer vogels en vlinders. De gids weet de vogels goed te vinden door de geluiden die ze maken en hij doet ze zelf ook graag na. Als hij ze ziet wil hij snel mijn camera om foto's te maken wat opzich best lief is, allen zijn bijna alle foto's wazig. Als ik dan vraag of ik het even zelf zal doen krijg ik mijn camera met tegenzin terug en als ik foto's aan het maken ben loopt hij gewoon verder. In de avond tour zien we weer vele malen de kuskus en ook een boom vol met het spookdiertje. en ook hier gaat hij helemaal los met mijn camera en ik laat hem maar.

Omdat me verteld is dat het rond het Lore Lindu park nu niet heel erg veilig is vanwege terrorisme heb ik besloten omdat dat dan maar te laten voor wat het is en ik vlieg naar makassar (zuid sulawesi) en kom daar rond de middag aan. Er gaat helaas niet gelijk een bus naar Tana toraja waar ik naartoe wil. op z'n vroegst is dat de nachtbus en die vertrekt om 21.30. ik prober weer een public car te regelen en probeer duidelijk te maken dat ik graag naar een groot winkel centrum wil. Niet omdat ik wil shoppen maar omdat ik hoop op werkend internet, stroom en eten. Helaas spreken de mensen hier niet tot nauwelijks engels dus dat maakt het wel een beetje lastig. Uiteindelijk toch een shopping centre gevonden. Als ik ergens wat zit te drinken komt er een stel naast me zitten die proberen engels te praten en ze willen alles van me weten. Waar ik vandaan kom, wat voor werk ik doe, dan ook mijn salaris, hoe lang ik blijf, of ik een auto nodig heb, of ik getrouwd ben, en of ik dan niet een indonesische vriend wil en hier wil wonen enz. Ook wil de dame in kwestie (Saidah) met me op de foto waarna ik zie dat het gelijk op facebook en instagram gepost wordt. Ook wil ze graag mijn armbande hebben/kopen of zelfs ruilen tegen haar horloge. Ook al was deze maar 1 euro ik ga er niet op in. Ze vragen hoe ik naar het busstation ga en ze staan erop om mij gratis te brengen. Als we naar de auto lopen loopt Saidah glimlachend naast me en roep ''Relinda go to toraja from Balanda (nederland)'' en duwt desnoods nog mensen opzij als ze dat niet zelf gaan. Alsof ik een filmster ben zo word ik naar de auto begeleidt. Het voelt heel genant maar moet ergens ook wel weer lachen. in de auto geven ze me hun nummer want als ik weer een keer naar Makassar kom komen zij me halen van het vliegveld en moet ik bij hun overnachten. Ook willen ze graag dat naar Nederland komen maar als ze horen hoe duur een ticket is zie ik aan hun gezichten dat dat de komende jaren nog niet gaat gebeuren (gelukkig). Saidah vraagt nog een keer mijn leeftijd en raakt bijna in shock omdat ik nog niet getrouwd ben. Ook de vraag wat voor geloof je hebt komt voorbij. Deze vraag wordt heel vaak gesteld door mensen en dat je geen geloof hebt begrijpen ze niet dus ben even tijdelijk christen. Net als dat ik inmiddels zeg dat ik een vriend heb. Want de vraag of je een indonesishce vriend wil of gelijk een date geregelt wordt met een neef/vriend vind ik inmiddels wel irritant worden. Eenmaal bij het busstation word iik uitgezwaaid incl handkusjes en luid geroep.